Φόρος τιμής

Καθόταν κουλουριασμένη στην πολυθρόνα. Η τηλεόραση ανοιχτή, το ράδιο έπαιζε, τα βιβλία μπροστά της, αλλά εκείνη σαν να μην ήταν εκεί, σαν να μην υπήρχε. Είχε μια περίεργη υπερένταση και μην μπορώντας να τη διοχετεύσει, αποφάσισε να μείνει άπραγη ατενίζοντας το χώρο. Την είχαν κουράσει και οι άλλοι. "Το ξέρω ρε παιδιά, φάση είναι θα περάσει, αλλά τώρα έτσι θέλω να είμαι." τους έλεγε. Δεν ήταν σίγουρη όμως, ότι το πίστευε, αυτό το θα περάσει. Ήταν σίγουρη ότι κάτι έπρεπε να κάνει. "Δεν γίνεται αυτό. Αποκλείεται να με ξέγραψε, τόσο απλά." σκέφτηκε και την ίδια στιγμή μάλωσε τον εαυτό της, "Όχι κουκλίτσα μου, όχι. Δεν σου πάνε οι καταθλίψεις καλοκαιριάτικα."
Αυτό ήταν. Σηκώθηκε. Είχε έρθει η ώρα για την ιεροτελεστία της. Όταν ένιωθε χάλια, πάντα το ίδιο έκανε, πάντα της έφτιαχνε το κέφι. Γιατί να το αλλάξει τώρα; Πήγε στο γραφείο, έσκυψε και έβγαλε όλα τα κουτιά, που είχε στοιβαγμένα από κάτω. Ήταν έτοιμη να αρχίσει την αναδρομή στο παρελθόν. Θα κοίταζε φωτογραφίες, θα διάβαζε γράμματα, θα έβρισκε ότι χαζό είχε κρατήσει για να θυμάται πρόσωπα και καταστάσεις. Θα έφτανε όμως και στο δικό του κουτί. Πάντα τον θυμόταν, όταν έμενε μόνη, πάντα διάβαζε το γράμμα του, πάντα έπειθε τον εαυτό της ότι δεν μπορούσε να τον αντικαταστήσει κανείς.
Αυτό δεν το είχε σκεφτεί. Αλλά δεν ήταν και πρόβλημα, τώρα ήταν διαφορετικά. Είχαν περάσει τόσα χρόνια, που πια δεν τον είχε στην κορυφή, απλά σε μια ιδιαίτερη θέση. "Δε βαριέσαι. Θα το ανοίξω. Ούτως ή άλλως δεν μπορεί να με πληγώσει τώρα πια. Πόσα χρόνια πάνε; 7 που τον ξέρω και 6 που χωρίσαμε." είπε και άνοιξε το γράμμα.Πρέπει να είχε καιρό να το διαβάσει, γιατί δεν θυμόταν το περιέχομενο, μόνο το υστερόγραφο στο τέλος. Τι ειρωνία αυτό το υστερόγραφο. Στις άλλες δεν θα το έλεγε. Θα το έπαιρναν στραβά. Ότι πισωγυρίζει και θα της έλεγαν το γνωστό άσμα, "ο έρωτας με έρωτα περνάει", αλλά εννοώντας με κάποιο καινούριο, όχι με τον παλιό.
Συγκινήθηκε. Στάθηκε στο σημείο που έγραφε " Με ενδιαφέρει μόνο το ότι υπάρχεις και είσαι δίπλα μου. Σημασία έχει μόνο η παρουσία σου..." και γέλασε, με την ειρωνία της ζωής. Τώρα δεν υπάρχει για κάποιον και αυτός τότε, πίστευε ότι μόνο η παρουσία της μετρούσε. Τότε, όμως. Στο υστερογράφο ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια. "Όταν το διαβάσεις στο μέλλον-αν τύχει- ελπίζω να με θυμηθείς." και σκέφτηκε, " Μα ποτέ δεν ξεχνώ." Διάβασε και την αφιέρωση : "Τώρα μπορώ να σου πω όταν θα σε δω, πως μεσ' τα μάτια σου εγώ ψάχνω χαρά, λίγο απ' το φως, λίγο απ' το παραμύθι και λίγο αγάπη να με βγάλει από τη λήθη. Γι' αυτό βάλε όλα τα άστρα του ουρανού για νυφικό και έλα μαζί μου να σου πω πως απλά σ' αγαπώ."
Τότε σκέφτηκε, πως δεν έχει σημασία αν το πίστευε τότε, αν το πιστεύει ακόμα, αν υπήρχε κάποτε γι' αυτόν, αν δεν υπάρχει τώρα για κάποιον άλλο. Σημασία έχει να το πιστέψει η ίδια. Και αυτό έπρεπε να κάνει.