Εμείς οι δυο

" Φεύγω για να μείνω μόνη μου στον μάταιο κόσμο.

Φεύγω γιατί θέλω να είσαι η επιλόγη μου και όχι η ανάγκη μου.

Νεφέλη"

Κάθε φορά που διάβαζε το σημειώμα της, το τελευταίο της σημείωμα, δάκρυζε. Αν και είχε καταλάβει γιατί έφυγε, πίστευε πως δεν θα ξαναγυρίσει. Το υπόλοιπο κείμενο απλά το επιβεβαίωνε. Το σημείωμα ήταν κολλημένο στον τοίχο του γραφείου του, στο οποίο δεν έμπαινε ποτέ κανείς. Μόνο εκείνη είχε πρόσβαση. Πήγαινε, καθόταν στα γόνατα του, τον φιλούσε στο μάγουλο, έγερνε το κεφάλι της στο στέρνο του και έμεναν έτσι, για λίγο. Ήταν κάτι σαν ιεροτελεστία, για να του δείξει πως πέρασε αρκετό χρόνο απομονωμένος και έπρεπε να γυρίσει στην πραγματικότητα.
Από τότε που έφυγε, έμεινε στο γραφείο του και με την πραγματικότητα δεν είχε πολλές επαφές. Είχε παραιτηθεί σχεδόν από όλα. "Φάνη, ρε μαλάκα, σύνελθε." του έλεγαν οι φίλοι του, που δεν ήξεραν. "Ρε Φάνη, φαντάσου να την γούσταρες πως θα έκανες." έλεγαν οι φίλοι του, που ήξεραν. Σε αυτούς που δεν ήξεραν, έλεγε ότι θα του περάσει. Σε αυτούς που ήξεραν όμως, δεν έλεγε τίποτα. Πίστευε πως δεν θα καταλάβαιναν το ιδιαίτερο δέσιμο που είχε με την Νεφέλη, επείδη ήταν γυναίκα και εκείνος gay.
Αυτό που είχαν όμως οι δυο τους ήταν κάτι βαθύ και ουσιώδες. Αλλά όχι προσδιορισμένο. Τους έδενε φιλία, αγάπη και ένας περίεργος ερωτισμός, που ποτέ δεν είχε, ούτε επρόκειτο φυσικά, να εκδηλωθεί. Δεν τους ενδιέφερε όμως να βάλουν ταμπέλα στη σχέση τους. Τυχαία η ζωή τους έφερε κοντά και είχαν αποφασίσει να το χαρούν. Θυμόταν την πρώτη μέρα που η Νεφέλη χτύπησε το κουδούνι σε κατάσταση υστερίας. Είχε πιάσει τον αρραβωνιαστικό της με άλλη, για την οποία αργότερα την χώρισε και λίγο μετά την παντρεύτηκε. Το χτύπημα μεγάλο και εκείνη εύθραυστη. "Πορσελανίνι μου" την έλεγε και έσκαγαν στα γέλια.
"Αποκουμπάκι μου" τον έλεγε εκείνη με τη σειρά της και πάλι γελούσαν. Η συγκατοίκηση τους, ήρθε εντελώς φυσικά. Εκείνος ήταν το στήριγμα που χρειαζόταν, και εκείνη η συντροφιά που επιθυμούσε ο Φάνης. Ήταν δημιουργική περίοδος και για τους δυο τους. Ο Φάνης ζωγράφιζε σαν τρελός και η Νεφέλη ξαναπιάστηκε με την γραφιστική, με μεγάλη επιτυχία. Όλα κυλούσαν ομαλά, ώσπου μπήκε στη ζωή τους ο έρωτας.
Δεν το είχαν σκεφτεί, ούτε το είχαν συζητήσει, αλλά μάλλον ήταν δεδομένο, ότι ο καθένας θα μπορούσε να φέρνει τον "δεσμό" του στο σπίτι. Με τη διαφορά, ότι η Νεφέλη δεν είχε όρεξη για έρωτες, ενώ ο Φάνης, είχε τρελή πέραση τον καιρό εκείνο. Δεν ζήλευε γιατί ήταν ερωτευμένη μαζί του, όπως υποστήριζαν οι κοινοί τους φίλοι. Ζήλευε γιατί η σχέση τους δεν ήταν όπως παλιά. Σπάνια είχε τον χρόνο να τα πουν ή να μιλήσουν για τα προβλημάτα τους. Τώρα τα έλεγε με τον φίλο του αυτά. Όταν λοιπόν ένα απόγευμα ο Φάνης γύρισε από εκδρομή, βρήκε το σπίτι άδειο και το σημείωμα στον τοίχο του γραφείου.
Δεν πίστεψε ότι έφυγε γιατί τον αγαπούσε, αλλά γιατί ένιωσε μόνη της, χωρίς εκείνον, το "αποκουμπάκι" της. Το περιεχόμενο του σημειώματος τον δικαίωσε. Γι' αυτό έπεσε σε μελαγχολία και κατηγορούσε τον εαυτό του. "Γιατί έφυγε; Και οι δύο έπρεπε κάποια στιγμή να φτιάξουμε τη ζωή μας.
Γιατι την πείραξε τόσο;" ρωτούσε συνέχεια, μα απάντηση δεν έπαιρνε.
Ήταν Σάββατο, όταν αποφάσισε να περάσει μια βόλτα από τον Χάρη. Πόση υπομονή είχε δείξει και εκείνος. Πρέπει να ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί του, για να ανέχεται να τον βλέπει όποτε είχε όρεξη ο Φάνης, δηλαδή τις μέρες που δεν σκεφτόταν τη Νεφέλη.
Όταν γύρισε σπίτι, η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη. "Πωπω, τι αφηρημένος που είμαι." μονολόγησε. Μπαίνοντας μέσα, είδε φως στο "γραφείο". Προχώρησε με την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή. Την είδε να κάθεται στην καρέκλα του, μελαγχολική και εύθραυστη όπως πάντα. "Γεια σου αποκουμπάκι. Σε περίμενα." του είπε μόλις τον είδε. "Νεφέλη. Πώς; Πότε; Γιατί;" ερωτήσεις άρχισαν να πλημμυρίζουν το μυαλό του, αλλά η φωνή της τον διέκοψε. "Έφυγα, γιατί έπρεπε να μείνω μόνη μου, όχι κολλημένη πάνω σου. Να σκεφτώ κάποια πράγματα, γιατί το γεγονός πως για μένα οι έρωτες τελείωσαν, δεν σημαίνει πως συμβαίνει το ίδιο και με σένα. Τέλος να γυρίσω, γιατί θα είσαι η επιλογή μου και δεν θα μείνω μαζί σου γιατί είσαι η ανάγκη μου, επειδή δεν μπορώ να πάω κάπου αλλού. Ήρθα, να είμαστε όλοι μαζί, εγώ, εσύ και οι έρωτες σου. Που ξέρεις, ίσως στο μέλλον, όταν γιατρευτώ, να φέρω και τους δίκους μου έρωτες στο σπίτι."
Αγκαλιάστηκαν, εκείνος κάθησε στην καρέκλα, αυτή στα γόνατα του, τον φίλησε στο μάγουλο και έγειρε το κεφάλι της στο στέρνο του. Έμειναν έτσι, όπως έκαναν πάντα.

[Apsoy μου, αφιερωμένο εξαιρετικά. Ήσουν άλλωστε η πηγή της έμπνευσης. Ελπίζω να σου αρέσει.]