Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

μες στην κρυα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος

στην στερνήν αγωνίαν μου και τη βροχή θε να κάνω

και τους γνώριμος θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.


Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,

θα με βρουν στο κρεββάτι μου, θε να' ρθει ο αστυνόμος,

θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.


Απ' τους φίλους, που παίζαμε πότε - πότε χαρτιά,

θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "Τον Ουράνη

μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...."

θ' απαντήσει άλλος, παίζοντας : "Μ' αυτός έχει

πεθάνει!"


Μια στγμή θα απομείνουνε τα χαριά τους κρατώντας,

θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι

θε να πουν : "Τι είναι ο άνθρωπος! Χτες ακόμα ζούσε...."

και, βουβοί, στο παιχνίι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα' ναι συνάδελφος στα "ψιλά", που θα γράψει

πως "προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,

νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε

εκδώσει

μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχόμενη".


Κι αυτή θα' ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.

Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου

και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,

όπου θα' ναι όλοι οι φίλοι μου, κι ίσως - ίσως οι οχτροί

μου.


Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι

και κάποια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην,

θα μου στείλει ένα γράμμα, και νεκρό θα με βρίσει.



Κώστας Ουράνης



[Αφιερωμένο στο fermat, που το ζήτησε. Η διάθεση μου, ουδεμία σχέση έχει με την παρούσα ανάρτηση. ]