Θέλμα και Veloz

"Έλα μικρή. Είσαι έτοιμη; Περνάω να σε πάρω." ακούστηκε η φωνή του Orestis.

"Ναι, έτοιμη είμαι. Σε περιμένω." απάντησε η γλυκιά Veloz.

Ήταν ένα ζεστό βράδυ Σαββάτου, αλλά δεν τις είχε πτοήσει. Είχαν αποφασίσει να κάνουν το road trip τους και ο καιρός δεν θα τις απέτρεπε. Η παρουσία του Neverlandean ήταν καθοριστική, για να μην έχουν πισωγυρίσματα στην απόφαση τους. Το κέφι του και το ανεπανάληπτο χιούμορ του, θα τις τόνωνε πολύ και το είχαν ανάγκη.

"Γεια. Δεν θέλω υστερίες. Πάμε για να ξεχαστούμε. Θα περάσουμε τέλεια." τσίριξε ο Never.

"Ναι. Εννοείται." είπε η Veloz και του έκλεισε το μάτι.

"Λοιπόν, παίδες. Διαβατήρια έχουμε όλοι έτσι;"είπε η Orestis και έβαλε μπροστά.

Ο προορισμός τους ήταν λίγο μακρινός. Θα πήγαιναν οδικώς Ισπανία. Η Veloz ήθελε οπωσδήποτε να ξαναπάει και οι άλλοι δύο, ήταν όπου γάμος και χαρά. Τα διαβατήρια τους είχαν φανεί περιττά, αλλά η Orestis είχε στο πρόγραμμα και ένα Μεξικό, που σιγά δηλαδή μην έφταναν μέχρι εκεί.

Οι στάσεις ήταν συχνές, αλλά είχαν έτσι την ευκαιρία να θαυμάσουν το τοπίο. Οι συζητήσεις δε, ήταν άπειρες. Με θέμα βέβαια, τους πρώην και τον πόνο τους. Πράγμα που εξόργιζε το Never."Κορίτσια. Είπαμε αισιοδοξία. Τι κάνετε τώρα;" έλεγε εκνευρισμένος. "Ε μωρέ Never. Αφού μας απασχολεί, να μην το συζητήσουμε;" απάντησε η Orestis.

Το υπόλοιπο του ταξιδιού κύλησε στους ίδιους ρυθμούς. Με τις δυο τους να μιλάνε για τα ψυχονευρωτικά τους και το Never στο κινητό του. Σημασία δεν του έδιναν, αλλά δεν τον ένοιαζε. Είχε το ύφος που έλεγε, θα σας φτιάξω εγώ. Θα δείτε τι σας περιμένει. Όταν έφτασαν στη Μαδρίτη, σκέφτηκαν να ψάξουν για κάποιο ξενοδοχείο. Όμως ο Never τους είπε ότι είχε ένα φίλο, που ευχαρίστως θα τους φιλοξενούσε. Δεν παραξενεύτηκαν, ούτε ρώτησαν λεπτομέρειες.

Ο Gonzales ήταν ένας τυπικός ισπανός. Και πολύ ωραίος μάλιστα, αλλά τρελά ερωτευμένος με τον Never. Δεν τις πείραξε όμως. Είχαν πάει στο ταξίδι για να είναι δυο τους. Δυο φίλες, που περνάνε μαζί όμορφες στιγμές.

Το βράδυ είχε έξοδο. Τους είχαν ετοιμάσει σπέσιαλ βραδιά. Πολύ σπέσιαλ. Σε μια ώρα, είχαν πέσει και οι δύο σε κωματώδη κατάσταση. Είχε έρθει η ώρα. Τις πήγαν σπίτι και τις έβαλαν στο αυτοκίνητο. Θα οδηγούσε ο Never και ο Gonzales θα πήγαινε με το δικό του. Βρήκαν ένα απόμερο μέρος, έβαλαν την Orestis την θέση του οδηγού, μπλόκαραν με ένα ξύλο το πετάλι του γκαζιού και έβαλαν μπροστά. Όταν έβλεπαν το αυτοκίνητο να κατευθύνεται στο γκρεμό δάκρυσαν. "Δεν υπήρχε άλλη λύση. Σιγά μην συνέρχονταν. Με τα φαντάσματα των πρώην τους θα έμεναν." είπε, αγκάλιασε το Gonzales, μπήκαν στο αμάξι του και έφυγαν.

Καθώς το αυτοκίνητο έπεφτε στο γκρεμό, ξύπνησαν. "Velozaki πέφτουμε. Τον άτιμο." ούρλιαξε η Orestis."Σε νοιάζει; Είμαστε μαζί..." γέλασε γλυκά η Veloz."Όχι. Μαζί σου δεν φοβάμαι τίποτα. Σ' αγαπώ." φώναξε η Orestis." Και γω σ' αγαπώ." απάντησε η Veloz και οι φωνές τους ακούγονταν, μέχρι που το αυτοκίνητο έσκασε κάτω και τυλίχτηκε στις φλόγες.