Τσαλακώνοντας

Από όλα όσα της έλεγαν μικρή, δυο πράγματα είχε συγκρατήσει και με αυτά πορευόταν. "Όποιος αγαπάει συγχωρεί και όταν αγαπάς τσαλακώνεις την εικόνα σου." Το πρώτο το πάλευε, για το δεύτερο, ο εγωισμός της υπήρξε πάντα ανασταλτικός παράγοντας. Ποτέ δεν είχε αλλοιώσει την εικόνα της. Έμενε πάντα κρυμένη πίσω από το προσωπείο της χαρούμενης και σταρχιδίστριας, που είχε εγκλωβίσει τον εαυτό της. Πάντα έπιανε. Πάντα όλοι νευρίαζαν μαζί της, γιατί τα έβλεπε και τα ζούσε όλα θετικά. Λες και δεν είχε προβλήματα, λες και η ζωή της τα έφερνε όλα όπως εκείνη ήθελε.

Χρόνια πέρασε έτσι, το αγαπημένο παιδί των συγγενών, με φίλους που την είχαν θεά τους, με γκόμενους που κολλούσαν μαζί της. Και αυτή το κέντρο του κόσμου. Να καυχιέται που όλοι κρέμονταν πάνω της. Που όλοι ήθελαν λίγη από τη θετική της αύρα. Κι ας μην της πήγαιναν πάντα καλά. Κι ας υπήρχαν στιγμές που πονούσε. Ένιωθε γεμάτη, που κάποιοι περίμεναν από εκείνη, να εκπροσωπεί επάξια το πρόσωπο που είχε διαλέξει. Ειδικά τις φορές που το ένιωθε βαρύ πάνω της. Αλλά ο καιρός έχει γυρίσματα. Τα πάνω έρχονται κάτω.

Όχι πως την τρόμαζαν οι συμφορές και τα προβλήματα. Από αυτά ζούσε. Όσο πιο πολλά είχε, τόσο πιο χαρούμενη έπρεπε να είναι, ε να δείχνει. Ήρθε όμως μεγάλη καταστροφή. Η χαρούμενη πλην σκληρή και δεν μασάμε με αγάπες και λουλούδια, ερωτεύτηκε. Σφόδρα. Της ανέτρεψε τα σχέδια. Μετά από καιρό με καυγάδες, πάθη, μίση, θυμήθηκε τα ρητά με τα οποία μεγάλωσε. Το πρώτο οκ. Εξάλλου πίστευε πως άλλοι είναι αρμόδιοι για την συγχώρεση, όχι οι άνθρωποι. Αλλά να τσαλακωθεί; Έπρεπε δηλαδή να πει και να δείξει σε κάποιον πως τον αγαπάει; Δύσκολο.

Πήρε την εικόνα της. Την έκανε σαίτα, τίποτα. Την δίπλωσε με άπειρους συνδυασμούς, πάλι τίποτα. Τότε σκέφτηκε την πιο ακραία λύση. Την έκοψε σε πολλά μικρά κομματάκια. Δυστυχώς ήταν αργά. Η αγάπη είχε χαθεί. Έντρομη όταν πήγε να μαζέψει τα κομμάτια, διαπίστωσε, πως όσο και να τσαλακώσεις το χαρτί, παραμένει χαρτί, όταν το κόψεις, μένει κομμάτια. Έμεινε μετέωρη πάνω στα κομμάτια της, να ψάχνει την εικόνα της.