Θυμάμαι

Με ρωτάς αν θυμάμαι,

μα αγνοείς, πως έτσι μόνο υπάρχω.

Με τα ανέμελα γέλια και τις αθώες μας φάτσες.

Με ρωτάς αν θυμάμαι,

μα κυλάνε τα δάκρυα.

Με πάνε πίσω, στις βόλτες μας,

στα όνειρα της προβλήτας.

Σε ρωτάω αν θυμάσαι,

τι όμορφα που ήταν τότε,

που ακόμα και ο πόνος, ήταν χαρά.

Σε ρωτάω αν θυμάσαι,

τα σχέδια που κάναμε,

μα τα αντικρύζω τώρα ναυαγισμένα.

Δεν απαντάς και σωπαίνεις.

Δεν θυμάσαι;