Θύελλα

Είχε βραδιάσει και τα φώτα είχαν από ώρα χαμηλώσει. Επέμενε όμως εκείνος, να πάνε για βραδινό μπάνιο. Του άρεσε η ηρεμία της νύχτας. Εκείνη πάλι την φόβιζε. Η θέα της έρημης παραλίας και του κύματος που σκάει, της ξυπνούσε πολλές φοβίες. Πάντα όμως υπέκυπτε στις επιθυμίες του.
Όταν έφτασαν αντίκρυσαν και άλλα ζευγαράκια, που είχαν πάει να χαρούν τον έρωτα τους στην άμμο. Εκείνος ενοχλήθηκε, εκείνη χαλάρωσε. Δεν ένιωθε μόνη. Βούτηξαν, κολύμπησαν λίγο και μετά βγήκαν. Τους άρεσε να μιλάνε για εκείνους και το μέλλον, μετά το μπάνιο. Ένιωθαν τόσο γαλήνιοι, που θεωρούσαν ιδανικές τις συνθήκες για συζητήσεις. Τις περισσότερες φορές αναπολούσαν το πως γνωρίστηκαν. Τους άρεσε να δίνει ο καθένας την δική του εκδοχή για τα παραλειπόμενα της υπόθεσης.
Μετά ερχόταν το μέλλον. Έκαναν πολλά σχέδια μαζί, έχοντας αποκλείσει το ενδεχόμενο να χωρίσουν. Είχαν ταιριάξει τόσο καλά που δεν φαινόταν τίποτα, ικανό να απειλήσει την ευτυχία τους. Όταν την πήρε αγκαλιά και την φίλησε, ένιωσε να κατακλύζεται από χαρά . Χανόταν στην αγκαλιά του και απολάμβανε τη στιγμή. Ξαφνικά σηκώθηκε αέρας και σκόρπισε την άμμο της παραλίας παντού. Μπήκε λίγη και στα μάτια της και θόλωσαν.
Όταν τα άνοιξε βρέθηκε μόνη της στην παραλία. Δεν τον έψαξε με το βλέμμα της. Ήξερε ότι δεν ήταν πια εκεί. Τότε κοιτάξε τον εαυτό της. Ήταν ντυμένη και κατάλαβε ότι προφανώς την είχε πάρει ο ύπνος."Πρέπει να σταματήσω να έρχομαι εδώ. Δεν θα ξαναφανεί." είπε και έφυγε. Το γνώριζε όμως καλά, πως θα ξαναπήγαινε, για να ξαναζήσει εκείνη την μέρα, που είχαν πάει οι δυο τους, εκείνη την μέρα, την τελευταία για τους δυο τους.