Ο μαγικός ζωμός

Ο ήχος από το ξυπνητήρι, δεν τον ενόχλησε καθόλου. Το έβρισκε και ανούσιο να σηκωθεί τόσο νωρίς. Ο χθεσινός καυγάς τους, τον είχε διαλύσει. Ομηρικός και για ασήμαντο λόγο. Λίγο χουζούρεμα στο κρεβάτι καλό θα του έκανε. Γραφικό είχε καταντήσει πια. Μονίμως χώριζαν και μονίμως τα ξαναέβρισκαν.
Ο Γιάννης, ως ο ρομαντικός, θα έκανε τα γνωστά. Θα περίμενε λίγο να ηρεμήσει και μετά θα το συζητούσαν και όλα θα γίνονταν μέλι γάλα. Πίστευε ότι αν υπάρχει αγάπη όλα γίνονται. Και είχε προσπαθήσει πολύ για αυτήν την κυρία. Ο Στέφανος, ήταν ο σκληρός και ζόρικος. Πάντα κάτι έβρισκε στραβό, πάντα μια αφορμή για να τσακωθούν. Ήταν λίγο εξαντλητικό όλο αυτό. Κάποιες μέρες καλά, κάποιες μέρες μέσα στις φωνές και τον πανικό. Αλλά πάντα κατέληγαν στα ίδια, μαζί. Πότε να αγαπιούνται και πότε να μισιούνται θανάσιμα. "Σχέση πάθους", την έλεγαν χαριτωμένα στους άλλους.
Αφού σηκώθηκε και έφτιαξε καφέ, σκέφτηκε να του τηλεφωνήσει. Δεν ήταν της υπομονής ο Γιάννης. Είχε και ένα δίκιο. Θα τα έβρισκαν, που θα τα έβρισκαν στο τέλος, γιατί λοιπόν να περιμένει; Παγωμένη η φωνή του Στέφανου στο τηλέφωνο. Ούτε κατάλαβε πότε το έκλεισαν, ούτε τι ακριβώς είχε γίνει. Χρόνο ήθελε λέει. 3-4 μέρες να ηρεμήσει και να σκεφτεί. Σάστισε ο άνθρωπος. "Έμαθε καινούρια κόλπα;" αναρωτήθηκε. "Τι σημαίνει θέλει χρόνο, γιατί δεν είναι καλά; Γιατί εγώ είμαι;" χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του. Άντεξε μέχρι το βράδυ, διακριτικός δεν ήθελε να ενοχλήσει στη δουλειά του.
Τον πήρε τηλέφωνο αργά το βράδυ.Ο γόης φυσικά δεν σήκωσε το τηλέφωνο. Κρατούσε χαρακτήρα. Πέρασε ο Γιαννάκης στο στάδιο 2 : βομβαρδισμός μηνυμάτων. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Προβληματίστηκε. Ποτέ δεν είχε ξανακάνει κάτι τέτοιο. Κάποια στιγμή λύγιζε. Κανόνιζαν δείπνο ή ποτό, τα έλεγαν και κατέληγαν στο σπίτι τους να χαίρονται την αγάπη τους. Κάποια στιγμή απάντησε. Ολιγόλεπτη η επικοινωνία. Δεν ήθελε λέει καμία επαφή αυτές τις μέρες για να σκεφτεί καθαρά και ήρεμα.
Ράκος ο Γιάννης. Μετρούσε τις μέρες σαν φαντάρος. Ούτε όταν υπηρετούσε και περίμενε να απολυθεί δεν είχε τέτοιο άγχος. Μετά το πέρας του χρονικού περιορισμού, σκέφτηκε να περιμένει να δει πρώτα αντίδραση από την άλλη πλευρά. Πλάνταξε στο κλάμα το μεσημέρι και αργά το απόγευμα δεν κρατήθηκε, τον πήρε τηλέφωνο. Άφαντος πάλι. Έστειλε και ένα μήνυμα.Τίποτα πάλι. Ευτυχώς η αγωνία του δεν κράτησε πολύ. Ένα μήνυμα στο κινητό του, ήρθε να τον γειώσει κανονικά.
"Δεν αντέχω άλλο. Χωρίζουμε. Τέλος." λίτος και περιεκτικός ο Στέφανος ως συνήθως.
Άπειρα τηλέφωνα, αναρίθμητα μηνύματα. Τίποτα. Δεν άντεξε άλλο ο Γιάννης. Μια εβδομάδα μετά πήρε τη μεγάλη απόφαση. Είχε καταλήξει, πως δεν ζητούσε κάτι παραπάνω από μια απλή αλλά καθαρή εξήγηση, για το λόγο που χώρισαν. Ήξερε την ώρα που σχολούσε, θα πήγαινε να τον περιμένει στην είσοδο της πολυκατοικίας του. Τότε θα ήταν αναγκασμένος να του μιλήσει. Όταν τον είδε ο Στέφανος έμεινε στήλη άλατος.
"Τι κάνεις εσύ εδώ; Τρελάθηκες;"
"Δεν φεύγω αν δεν μου μιλήσεις." απάντησε ήρεμα ο Γιάννης.
"Δεν πας καλά. Θες να γίνω νούμερο στη γειτονιά;" ωρυόταν ο Στέφανος.
"Δεν με νοιάζει. Δεν φεύγω αν δεν μιλήσουμε." συνέχισε στον ίδιο τόνο ηρεμίας εκείνος.
"Πολύ καλά. Έλα πάνω, αλλά για λίγο και μετά θα φύγεις." απ' το να τους βλέπουν και να γελάνε μαζί του, όπως νόμιζε, καλύτερα να τα έλεγαν ήσυχα πάνω.
Μόλις μπήκαν, ο αγενέστατος, ούτε που του είπε να καθίσει να πιει κάτι, το μόνο που είπε, "Λοιπόν, τι θέλεις; Λέγε γρήγορα."
"Να μου πεις γιατί χωρίσαμε ρε Στέφανε. Την αλήθεια."
"Δεν αντέχω άλλο ρε Γιάννη. Δεν αντέχω. Συνέχεια καυγάδες, συνέχεια φωνές. Δεν αντέχω."
"Μα, υπάρχει αγάπη. Αν υπάρχει αγάπη όλα γίνονται, όλα λύνονται."
"Να την βράσω την αγάπη σου."
"Άρα δεν υπάρχει αγάπη. Πες το ντε. Τόσο δύσκολο είναι;" ψέλλισε σχεδόν κλαίγοντας ο Γιάννης.
"Ωραία. Δεν γουστάρω πια. Ικανοποιήθηκες τώρα;" είπε κοφτά ο Στέφανος.
"Ναι γιατί έμαθα και όχι γιατί πληγώθηκα. Μπορώ να έχω ένα ποτήρι νερό;"
Είχε χλωμιάσει και έμοιαζε έτοιμος να λιποθυμήσει. Όταν ο Στέφανος γύρισε την πλάτη του και προχώρησε προς την κουζίνα, δεν το σκέφτηκε πολύ, πήρε το κηροπήγιο από το τραπεζάκι του σαλονιού, που του είχε πάρει δώρο στην επέτειο τους, και το κατέβασε με δύναμη στο κεφάλι του. Σωριάστηκε ο Στέφανος κάτω, αίμα ευτυχώς δεν έτρεξε πολύ.
Έβαλε ένα ποτό, κάθισε στον καναπέ, άναψε ένα τσιγάρο και αφού το κάπνισε και ήπιε το ποτάκι, σηκώθηκε. Τον έσυρε στο μπάνιο, τον έβαλε στην μπανιέρα και πήγε στο σαλόνι να καθαρίσει τα αίματα. Μετά πήγε στην κουζίνα πήρε το μαχαίρι και κατευθύνθηκε στο μπάνιο. Έσκυψε στη μπανιέρα, έκοψε το κομμάτι που ήθελε, έπλυνε τα χέρια του και βγήκε. Πήγε πάλι στην κουζίνα, έβγαλε την κατσαρόλα, την έβαλε στο μάτι και ετοιμάσε και τα υπόλοιπα υλικά. "Λίγο λαδάκι ακόμα, να αρχίσει να παίρνει βράση και βάζουμε όλα τα υλικά μέσα." είπε. Όταν είχε πάρει μια βράση, έριξε μέσα και το πέος του Στέφανου. "Να την βράσεις την αγάπη μου ε; Βράσε τώρα και συ στο ζουμί σου να μάθεις." είπε και γέλασε χαιρέκακα. Τα ανακάτεψε και περίμενε να ετοιμαστεί ο ζωμός.
Μετά από λίγα λεπτά, αποφάσισε να δοκιμάσει να δει αν ήταν έτοιμο ή ήθελε και άλλο βράσιμο. Ανακάτεψε με την κουτάλα το ζωμό, πήρε λίγο, το φύσηξε να μην καίει και το έφερε κοντά στο στόμα του για να το δοκιμάσει.
"Μπλιαχ. Απαίσιο είναι. Αλλά τι περίμενες; Μια ζωή αχώνευτος ήταν."


Αφιερωμένο στον Neverlandean που..... "ξυπνάει μέσα μου το ζώο!"