Ξάπλωσα όπως όλα τα άλλα βράδια. Περιτρυγυρισμένη από μαξιλάρια για να νιώθω ασφάλεια. Πήρα αγκαλιά το μαξιλάρι, που έχει τη μορφή σου, που του έχω δώσει το ονομά σου, που του έχω βάλει το άρωμα σου, για να σε νιώθω κοντά. Και κοιμήθηκα στην αγκαλιά σου. Όταν ήρθε το ξημέρωμα, η αλήθεια εμφανίστηκε πάλι.
Εξατμίστηκε το άρωμα σου, ξεθώριασε η μορφή σου και έμεινε μόνο το όνομα σου. Να το φωνάζω. Κανείς δεν το ακούει, κανείς δεν απαντά. Και έμεινα μόνη, αγκαλιά με το μαξιλάρι να φωνάζω.
Εξατμίστηκε το άρωμα σου, ξεθώριασε η μορφή σου και έμεινε μόνο το όνομα σου. Να το φωνάζω. Κανείς δεν το ακούει, κανείς δεν απαντά. Και έμεινα μόνη, αγκαλιά με το μαξιλάρι να φωνάζω.
14 σχόλια:
poses fores exw niwsei auto pou perigrafeis toso apla..toso ousiastika..toso omorfa...
Polloi tha tautistoun me auto sou to post...
Se filw...
Εγώ που το έχω νιώσει χωρίς μορφή πιάνομαι στους ταυτισμένους;
Καλό Σου-Κου Ορεστάκι.
@ V. σε ευχαριστώ. Ελπίζω να μην το ξανανιώσεις!!!
Να έχεις τη μορφή δίπλα σου!!!
@ Νεβεράκο εσύ θα πιανόσουν έτσι κι αλλιώς!!
Είσαι αδυναμία!!!
Επίσης καλό σουκου!
Αυτό σημαίνει ότι θα λείπεις;
Κάτι φταίει -εννοώ εκτός από αυτό που ζούμε.
Πώς αλλιώς ισχύει πάντα αυτός ο γαμημένος στίχος των Στέρεο Νόβα: "ο ένας θα τρέχει και ο άλλος θα πίνει";
Κάτι έχει ο αέρας που αναπνέουμε, κάτι μας ρίχνουν στο φαΐ.
Πώς αλλιώς πάντα είμαστε εμείς που κυνηγάμε, εμείς αυτοί που πίνουμε;
Έχω καιρό να σε δω.
Ελπίζω να σύντομα να βγάλεις το κεφάλι κάτω από το μαξιλάρι και να κοιτάξεις τον ήλιο (αν το κάνεις εσύ μπορεί να αποτελέσεις το φωτεινό παράδειγμα και να σε ακολουθήσω)...
Σαμμάνε χαίρομαι πολύ για το σχόλιο σου.
Δεν έχω δυστυχώς τις απαντήσεις.
Τα γιατί παραμένουν.
Όντως πάει καιρός, που τα είπαμε.
Το κεφάλι βγαίνει από το μαξιλάρι και κοιτάει τον ήλιο, απλά λάμπει πολύ και κλείνω τα μάτια!!!
Είναι λίγο βιαστικό το σχόλιο μου, αλλά τρέχω σαν Βέγγος.
Πάω να τα πιώ στο Βινύλιο.
Ευχαριστώ πολύ που πέρασες από το μαχαλά μου!!!
Θα περάσω και εγώ από το δικό σου.
Φιλιά
Κρατάς αυτά που θες. Όπως θες. Κάποιες φορές βοηθάει, κάποιες όχι. Εγώ ξεφορτώνομαι συνήθως τα πάντα. Εκτός από τα χαμόγελα... Και τα δάκρυα... Αυτά δεν φεύγουν... Ποτέ...
Συναισθήματα τόσο δυνατά που σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι ά ν θ ρ ω π ο ς.
@ Μορφέα εγώ πάλι κρατάω τα πάντα.
Κάποιες φορές με χαμόγελο, κάποιες με δάκρυ.
@ Diage άνθρωπος....όσο πιο έντονα τα νιώθεις, τόσο πιο γεμάτος είσαι.
Στο μαξιλάρι μου χρωστάω το οτι παίρνει διάφορες μορφές και σχήματα.
Αλλοτε παίρνει κι άλλο βάρος, άλλη υφή και πάντως οι πολλές μορφές του μ' έχουνε συντροφέψει άπειρες φορές.
Μέχρι και σεξ ειχα κάνει με αυτό κάποτε, εποχές τρέλλας.
Αυτό που δε μπορώ ακόμα να εξηγήσω είναι γιατι μερικές φορές το ζω επάνω και όχι κάτω απ το κεφάλι μου.
Οσο για όνομα, δεν του χω δώσει, δεν ειμαι σίγουρος πώς θέλει να το λέμε.
Καλημέρες :)
Τελικά είναι μεγάλες μορφές, αυτά τα μαξιλάρια.
Αν βρεις την εξήγηση, γιατί πάνω και όχι κάτω από το κεφάλι,να μου την πεις και μένα.
Ίσως βοηθήσεις.
Καλημέρα.
Μπα, δεν τη βρίσκω.
Δεν τη ψάχνω ίσως.
Αλλα αν το μάθω θα σου το πώ.
Φιλάκια, πάω να κάνω έρωτα...
με ή χωρίς μαξιλάρι.
αγαπητέ ευυχώς είναι αργά.
Τι ανήθικες προτάσεις είναι αυτές;
Ακούς εκεί πάω να κάνω έρωτα...
Ντροπή.
ΥΓ. Πέρα από την πλάκα, περιμένω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Μαλακίες λένε ότι είναι σαν το ποδήλατο.
Ναι ρε, σαν το ποδήλατο ειναι !
Ανεβαίνεια πάνω κι αρχίζεις να βαράς ...πετάλι.
Μετά, σταματάς αν το ποδήλατο τα χει παίξει.
Πώς λένε " μου κανες τη ζωή ποδήλατο " ;;;;
Ε εδω λένε μου πήδηξες τη ωή σαν το ποδήλατο που ξου χάρισε η νονά μου !
Γμτ αυτη η σέλα !
Εξακολουθώ να διαφωνώ.
Άσε που δεν ξέρω ποδήλατο..
Αλλά μην υπεκφεύγεις...
περιμένω φωτογραφίες και λεπτομέρειες.
Γρήγορα στο κρεβάτι και άρχισε δουλειά.
Δημοσίευση σχολίου