Πέμπτη 5 Ιουλίου 2007

Η εκδίκηση του κουραμπιέ




Μπήκε στο ταξί και αφού του είπε που ήθελε να την πάει, άναψε ένα τσιγάρο, κοίταξε έξω και άφησε τη σκέψη της να τρέξει. "Αν είναι δυνατόν. Καλά να έχει πρόβλημα ο να μην πω, που κάνω παρέα με άντρες, αλλά να μου πει πως υπάρχει και ερωτισμός μεταξύ όλων μας; Δεν το πιστεύω. Καλά λένε τα παιδιά πως πέφτω σε περιπτώσεις."
"Φτάσαμε" η φωνή του ταξιτζή την διέκοψε απότομα.
Σε λίγο όμως θα βρισκόταν μαζί τους. Μετά το τρίτο ποτηράκι όλα θα έμοιαζαν όπως πριν. Θα ήταν πάλι η παλιοπαρέα, εκείνη, ο Πάρης, ο Μάνος, ο Τάκης και ο Γιώργος. Θα τα έλεγαν όπως πάντα και θα κατέληγαν ότι μόνοι τους περνάνε καλύτερα. Ούτε γκόμενες με προβλήματα, ούτε γκόμενοι με ηλίθια μυαλά. Αυτοί, η αμπελοφιλοσοφία τους και η μουσική τους.
Χτύπησε το κουδούνι και μπήκε μέσα. Ήταν όλοι μαζεμένοι στον καναπέ και την κοιτούσαν περίεργα. "Τι έγινε ρε;" ρώτησε. Απάντηση δεν πήρε. Κάθησε, της έβαλαν και ένα ποτό και της είπαν "Τώρα άκου..." Αυτό που ακολούθησε, δεν το περίμενε η καημένη, με τίποτα. Για την ακρίβεια το περίμενε από άλλους, αλλά όχι από εκείνους. Ξεκίνησαν μια ψυχανάλυση για την ίδια, τη σχέση της μαζί τους και τη σχέση της, την ερωτική, με τον γκόμενο της. Το συμπέρασμα που κατέληξαν ήταν ότι είχε πρόβλημα να κάνει σχέση, κανονική, γιατί φοβόταν τη δέσμευση και ο λόγος, που εκθείαζε τη φιλική της σχέση με τα παιδιά, ήταν ότι ένιωθε έτσι να καλύπτει το κενό, που είχε στον ερωτικό τομέα με το αντίθετο φύλο. Δικλείδα ασφαλείας της είπαν ότι ήταν, όλοι τους, για εκείνη. "Οι μόνοι άντρες, που δεν θα σε πληγώσουμε, ερωτικά τουλάχιστον, ποτέ και πάντα θα έχουμε ανοιχτή την αγκαλιά μας για σένα. Αλλά δεν πάει έτσι μικρή. Πρέπει να βρεις κάποιον να συμβιώσεις. Κάποια στιγμή, όλοι θα φτιάξουμε τη ζωή μας, θα κάνουμε οικογένεια. Δεν θα είμαστε πάντα για την πάρτη μας."
"Δηλαδή με λέτε προβληματική; Και συμφωνείται μαζί του;"
"Ρε Μιρκάκι χαλάρωσε, μην φρικάρεις. Για καλό το λέμε. Και ότι βρέθηκε κάποιος όχι να το εντοπίσει, αλλά να θέλει να το παλέψει, μαζί σου, είναι πολύ καλό. Αλλά πρέπει και εσύ να κάνεις κάτι γι' αυτό."
Έφυγε, έβαλε τα κλάματα και έφυγε. Τους είπε θα τους τηλεφωνούσε, αλλά τώρα έπρεπε να σκεφτεί. Αυτό έκανε. Σκέφτηκε από δω, σκέφτηκε από κει. Κατέληξε και τους πήρε τηλέφωνο να μαζευτούν σπίτι της, να τους πει τα νέα. Όλο χαρά πήγαν, στις 9 όπως είχαν κανονίσει. Κάθησαν στον καναπέ και τους έβαλε ποτά. Το γούσταρε, που περίμεναν να αρχίσει το δικό της λογύδριο. Δεν παρέτεινε την αγωνία τους. "Παιδιά το σκέφτηκα. Έχετε δίκιο. Φοβάμαι την δέσμευση, αλλά δεν σκοπεύω να κάνω κάτι γι' αυτό. Και να το παλέψω, τίποτα δεν θα γίνει. Αλλά δεν με νοιάζει. Για κανέναν μαλάκα. Έχω εσάς και θα σας έχω πάντα."
Στήλη άλατος έμειναν. Τέτοια απολυτότητα δεν είχε δείξει ποτέ ξανά. Πάνω που ο Μάνος ήταν έτοιμος να μιλήσει, τον διέκοψε. "Μην πείτε τίποτα. Έχω φτιάξει και ένα σπέσιαλ ποτό να το γιορτάσουμε." Τίποτα δεν είπαν. Την είδαν που είχε πάρει ανάποδες στροφές το μυαλό της και αποφάσισαν να πάνε με τα νερά της. Εκείνη πήγε στην κουζίνα, να ετοιμάσει τα ποτά. "Σφηνάκι είναι καλύτερα." είπε, τα έβαλε στο δίσκο και πήγε μέσα.
"Καλά μόνο ένα γύρο θα πιούμε;" είπε ο Μάνος."Είναι δυνατό αγορίνα μου. Δεν μας παίρνει για δεύτερο." απάντησε γελώντας. Αφού το ήπιαν, και ζαλίστηκαν λίγο η αλήθεια, τους έβαλε να ξαπλώσουν όλοι μαζί στο πάτωμα. Σε λίγα λεπτά είχαν κοιμηθεί. Πήγε στο δωμάτιο πήρε ένα φάκελο, τον ακούμπησε στο τραπεζάκι και μετά πήγε στην κουζίνα.Γέμισε ένα σφηνάκι ακόμα από το ποτό και πήγε στο σαλόνι. "Τώρα σειρά μου να πιω από το κανονικό."σκέφτηκε και το κατέβασε. Ξάπλώσε στον καναπέ για να τους βλέπει στο πάτωμα και σε λίγη ώρα είχε αποκοιμηθεί και εκείνη.
Την επόμενη μέρα, είχε γίνει πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες:
"Νεαρή νυμφομανής δολοφόνησε τους άρρενες φίλους της και μετά αυτοκτόνησε, αφήνοντας ένα περίεργο σημείωμα"
Το σημείωμα έγραφε: Η αλήθεια δεν πληγώνει, αλλά σκοτώνει. Υπογραφή, η Αλήθεια."

11 σχόλια:

g for george είπε...

Dude, αυτό το τέλος δεν το περίμενα!
Πάντως πέραν αυτού, το υπόλοιπο είναι βγαλμένο από την ζωή.

orestis είπε...

Αυτό είναι το ζητούμενο.

Η ανατροπή.
Ακόμα κι αν έρθει στο τέλος.

Το υπόλοιπο ναι, βγαλμένο από τη ζωή.

Phoebus είπε...

Εγώ τώρα να βάλω τα κλάματα και να τρέξω στην αγκαλιά σου;

Αχ γιατί τα σκότωσες άκαρδε τα παιδιάααα; Και αυτός ο Πάρης είχε κάτι ματάρες! Άπονε!

Γρήγορα κρασί να ξεχάσω τον πόνο…. Α! και αγκαλίτσα!

*σνιφφφ* *σνιφφφ*

orestis είπε...

Γι' αυτό το έκανα.

Για να τρέξεις να κρυφτείς κάτω από τις φτερούγες μου.

Ο Πάρης κωλόπαιδο, μεταξύ μας.

Εγώ ούζο, να τον θυμηθώ, τον πόνο.

Άντε εις υγείαν.

Και μια αγκαλιά διαδικτιακή.

APSOY είπε...

Να σου πω? Προχθές δε βγήκες με 7 μαντραχαλάδες - έγραψες σε προηγούμενο ποστ?
...
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ρε Μήδεια?
(αχ-βαχ...)
(ευτυχώς όνομα από Ωμέγα δεν είχες... θα μου κατέστρεφες την τύχη μου..χαχαχαχαχα)

:)
ΣΜΑΚ γιατί είσαι ταλεντάρα! :)
όου, γιές...

Wrong Guy είπε...

Α ρε Ορέστη....

Φεύγω. Παίρνω τον ταξιδιωτικό οδηγό και έναν ακόμα καλύτερο οδηγό μαζί μου.
Το ποστ σου απο Αγγλία.

Φιλιά πολλά και ξέκανε 5-6 ακόμα, όσο σε παίρνει!

orestis είπε...

Apsoy δεν ξέρω, δεν απαντώ.

Δεν τους ξαναείδα.
χεχε

Αποκλείεται να σου κατέστρεφα την τύχη, σου έχω αδυναμία.

Wrong, με συγκίνησες, πάρα πολύ.

Να περάσετε τέλεια.

Φιλιά πολλά πολλά και ελπίζω όταν γυρίσεις να έχω αφήσει και κάποιους ζωντανούς.

Ανώνυμος είπε...

Ο κουραμπιές που κολλάει;

Για άλλη μια φορά κατάφερες να με αφήσεις άφωνο... Φιλάκια

orestis είπε...

Fermat δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτός ο τίτλος μου κόλλησε.

Από το γνωστό ανέκδοτο με την εκδίκηση του κουραμμπιέ.

Άφωνος ε;

Καλό δεν είναι;

Φιλάκια

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο ήταν. Απίστευτο δηλαδή, ειδικά το finale, αλλά θα σε πείραζε αν σου έλεγα πως εγώ αυτό το γνωστό ανέκδοτο με τον κουραμπιέ δεν το γνωρίζω; :)

Ελπίζω να έρθω σύντομα στην Αθήνα, και να μου το πεις από κοντά!

orestis είπε...

Έλα ρε κούκλε που δεν το ξέρεις.

Κατέβα εσύ Αθήνα και θα σου μάθω και άλλα ανέκδοτα.