Η εκδίκηση του κουραμπιέ

Μπήκε στο ταξί και αφού του είπε που ήθελε να την πάει, άναψε ένα τσιγάρο, κοίταξε έξω και άφησε τη σκέψη της να τρέξει. "Αν είναι δυνατόν. Καλά να έχει πρόβλημα ο να μην πω, που κάνω παρέα με άντρες, αλλά να μου πει πως υπάρχει και ερωτισμός μεταξύ όλων μας; Δεν το πιστεύω. Καλά λένε τα παιδιά πως πέφτω σε περιπτώσεις."
"Φτάσαμε" η φωνή του ταξιτζή την διέκοψε απότομα.
Σε λίγο όμως θα βρισκόταν μαζί τους. Μετά το τρίτο ποτηράκι όλα θα έμοιαζαν όπως πριν. Θα ήταν πάλι η παλιοπαρέα, εκείνη, ο Πάρης, ο Μάνος, ο Τάκης και ο Γιώργος. Θα τα έλεγαν όπως πάντα και θα κατέληγαν ότι μόνοι τους περνάνε καλύτερα. Ούτε γκόμενες με προβλήματα, ούτε γκόμενοι με ηλίθια μυαλά. Αυτοί, η αμπελοφιλοσοφία τους και η μουσική τους.
Χτύπησε το κουδούνι και μπήκε μέσα. Ήταν όλοι μαζεμένοι στον καναπέ και την κοιτούσαν περίεργα. "Τι έγινε ρε;" ρώτησε. Απάντηση δεν πήρε. Κάθησε, της έβαλαν και ένα ποτό και της είπαν "Τώρα άκου..." Αυτό που ακολούθησε, δεν το περίμενε η καημένη, με τίποτα. Για την ακρίβεια το περίμενε από άλλους, αλλά όχι από εκείνους. Ξεκίνησαν μια ψυχανάλυση για την ίδια, τη σχέση της μαζί τους και τη σχέση της, την ερωτική, με τον γκόμενο της. Το συμπέρασμα που κατέληξαν ήταν ότι είχε πρόβλημα να κάνει σχέση, κανονική, γιατί φοβόταν τη δέσμευση και ο λόγος, που εκθείαζε τη φιλική της σχέση με τα παιδιά, ήταν ότι ένιωθε έτσι να καλύπτει το κενό, που είχε στον ερωτικό τομέα με το αντίθετο φύλο. Δικλείδα ασφαλείας της είπαν ότι ήταν, όλοι τους, για εκείνη. "Οι μόνοι άντρες, που δεν θα σε πληγώσουμε, ερωτικά τουλάχιστον, ποτέ και πάντα θα έχουμε ανοιχτή την αγκαλιά μας για σένα. Αλλά δεν πάει έτσι μικρή. Πρέπει να βρεις κάποιον να συμβιώσεις. Κάποια στιγμή, όλοι θα φτιάξουμε τη ζωή μας, θα κάνουμε οικογένεια. Δεν θα είμαστε πάντα για την πάρτη μας."
"Δηλαδή με λέτε προβληματική; Και συμφωνείται μαζί του;"
"Ρε Μιρκάκι χαλάρωσε, μην φρικάρεις. Για καλό το λέμε. Και ότι βρέθηκε κάποιος όχι να το εντοπίσει, αλλά να θέλει να το παλέψει, μαζί σου, είναι πολύ καλό. Αλλά πρέπει και εσύ να κάνεις κάτι γι' αυτό."
Έφυγε, έβαλε τα κλάματα και έφυγε. Τους είπε θα τους τηλεφωνούσε, αλλά τώρα έπρεπε να σκεφτεί. Αυτό έκανε. Σκέφτηκε από δω, σκέφτηκε από κει. Κατέληξε και τους πήρε τηλέφωνο να μαζευτούν σπίτι της, να τους πει τα νέα. Όλο χαρά πήγαν, στις 9 όπως είχαν κανονίσει. Κάθησαν στον καναπέ και τους έβαλε ποτά. Το γούσταρε, που περίμεναν να αρχίσει το δικό της λογύδριο. Δεν παρέτεινε την αγωνία τους. "Παιδιά το σκέφτηκα. Έχετε δίκιο. Φοβάμαι την δέσμευση, αλλά δεν σκοπεύω να κάνω κάτι γι' αυτό. Και να το παλέψω, τίποτα δεν θα γίνει. Αλλά δεν με νοιάζει. Για κανέναν μαλάκα. Έχω εσάς και θα σας έχω πάντα."
Στήλη άλατος έμειναν. Τέτοια απολυτότητα δεν είχε δείξει ποτέ ξανά. Πάνω που ο Μάνος ήταν έτοιμος να μιλήσει, τον διέκοψε. "Μην πείτε τίποτα. Έχω φτιάξει και ένα σπέσιαλ ποτό να το γιορτάσουμε." Τίποτα δεν είπαν. Την είδαν που είχε πάρει ανάποδες στροφές το μυαλό της και αποφάσισαν να πάνε με τα νερά της. Εκείνη πήγε στην κουζίνα, να ετοιμάσει τα ποτά. "Σφηνάκι είναι καλύτερα." είπε, τα έβαλε στο δίσκο και πήγε μέσα.
"Καλά μόνο ένα γύρο θα πιούμε;" είπε ο Μάνος."Είναι δυνατό αγορίνα μου. Δεν μας παίρνει για δεύτερο." απάντησε γελώντας. Αφού το ήπιαν, και ζαλίστηκαν λίγο η αλήθεια, τους έβαλε να ξαπλώσουν όλοι μαζί στο πάτωμα. Σε λίγα λεπτά είχαν κοιμηθεί. Πήγε στο δωμάτιο πήρε ένα φάκελο, τον ακούμπησε στο τραπεζάκι και μετά πήγε στην κουζίνα.Γέμισε ένα σφηνάκι ακόμα από το ποτό και πήγε στο σαλόνι. "Τώρα σειρά μου να πιω από το κανονικό."σκέφτηκε και το κατέβασε. Ξάπλώσε στον καναπέ για να τους βλέπει στο πάτωμα και σε λίγη ώρα είχε αποκοιμηθεί και εκείνη.
Την επόμενη μέρα, είχε γίνει πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες:
"Νεαρή νυμφομανής δολοφόνησε τους άρρενες φίλους της και μετά αυτοκτόνησε, αφήνοντας ένα περίεργο σημείωμα"
Το σημείωμα έγραφε: Η αλήθεια δεν πληγώνει, αλλά σκοτώνει. Υπογραφή, η Αλήθεια."