Τα απομεινάρια μιας σχέσης

Κόντευε 10. Είχε νυχτώσει σχεδόν. Έκανε αρκετή ζέστη όμως ακόμα. Δεν πτοήθηκε όμως. Έπρεπε να το τελειώσει και έπρεπε να το κάνει σήμερα. Πήρε την τσάντα της, έκλεισε την πόρτα του γραφείου και βγήκε στο δρόμο, να αναζητήσει το ταξί που θα την πήγαινε σπίτι. "Κακή επιλογή να μην πάρω αυτοκίνητο σήμερα, αλλά έτσι θα έχω χρόνο να προετοιμάσω τι ακριβώς θα του πω."
Δυσκολεύτηκε λίγο, αλλά λίγα λεπτά αργότερα, βρισκόταν καθ' οδόν για το σπίτι. Έβαλε τα κλειδιά στη πόρτα, μπήκε μέσα, άναψε το φως και προχώρησε στο δωμάτιο. Ήταν εκεί, στην ίδια θέση, όπως πάντα." Και που να πας θα μου πεις;" μονολόγησε. Δεν άντεχε άλλο, έπρεπε να ξεκινήσει την οδυνηρή διαδικασία. "Πάντα ο ίδιος κόμπος ρε γαμώτο. Όσες φορές και να το κάνω, πάντα δύσκολο φαίνεται." σκέφτηκε, αλλά δεν είχε άλλα περιθώρια πλέον.
-Μην μιλήσεις σε παρακαλώ. Μην πεις τίποτα. Περάσαμε καλά, πολύ καλά θα έλεγα. Όμως δεν πάει άλλο. Δεν υπάρχει μέλλον, δεν το βλέπεις; Αν δεν γίνει τώρα θα γίνει σε κανά μήνα, το πολύ. Και μένα μου είναι δύσκολο. Σ' αγάπησα και γω, δέθηκα μαζί σου. Αλλά πρέπει να χωριστούμε. Δεν φταίω μόνο εγώ. Αναγνωρίζω το μερίδιο της ευθύνης μου, αλλά και συ δεν έκανες λίγα. Λίγο καιρό μετά την γνωριμία μας, έβγαλες ένα σωρό προβλήματα. Με αποκορύφωμα το προχθεσινό. Μα καλά να τα σβήσεις όλα έτσι απλά; Τόσες σκέψεις, σχέδια να χαθούν τόσο άδοξα; Πόσο ν' αντέξω και γω; Λυπάμαι, πραγματικά.
Έδιωξε όλες τις δεύτερες σκέψεις και κατευθύνθηκε προς το μέρος του. Έκλεισε το καπάκι, πήρε το λάπ τοπ στα χέρια της και το πέταξε με δύναμη στο πάτωμα.
-Με υπηρέτησες πιστά, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Ούτε αναβάθμιση, ούτε επισκευή έπαιρνες.

['Οποιος δένεται με αντικείμενα και μηχανήματα θα καταλάβει.]