Καιρό τώρα είχε πέσει σε λήθαργο. Δεν ενδιαφερόταν για τίποτα, δεν είχε όρεξη για τίποτα, δεν έκανε τίποτα. Ούτε το γράψιμο δεν τον ικανοποιούσε. Κοιμόταν μόνο. Πίστευε πως έτσι είτε θα περνούσε ο χρόνος και θα έφτανε στη λύτρωση. Δεν του άξιζε αυτό. Οι φίλοι του το θύμιζαν καθημερινά. Δεν καταλάβαιναν γιατί τιμωρούσε έτσι τον εαυτό του. "Μια γκόμενα είναι ρε μαλάκα. Χαλάρωσε. Ένα βράδυ να βγούμε, 10 τέτοιες θα βρεις."
Ποτέ δεν είχε απαντήσει. Το μόνο που έλεγε "Το ξέρω ρε παιδιά, αλλά τώρα θέλω να την θρηνήσω." Ξεγελούσε τους άλλους έτσι, αλλά όχι τον εαυτό του. Μήπως είχε βγάλει άκρη ο ίδιος; Έρωτα της ζωής του την αποκαλούσε. Όχι πως ήταν σίγουρος ότι ήταν. Την γούσταρε πολύ, ποτέ δεν το άρνηθηκε. Τον ταλαιπώρησε πολύ, επίσης δεν το αρνήθηκε. Αλλά δεν ένιωσε ελεύθερος που χωρίσανε. Φυλακισμένος ένιωσε. Σε μια ζωή, χωρίς εκείνη, χωρίς καν να μαθαίνει πως είναι και τι κάνει. Αυτό δεν το ήθελε. Μπορεί να μην έβγαζαν άκρη, μεταξύ τους, αλλά να αποκοπεί έτσι, δεν το ήθελε.
Μάλλον γι' αυτό σκεφτόταν μόνο τα καλά και ποτέ τα άσχημα. Και μάλλον γι' αυτό είχε κολλήσει τόσο μαζί της. Ήταν και αυτό το περίεργο δέσιμο που ένιωσε μαζί της. "Αυτή τρελή για δέσιμο και εγώ δεμένος μαζί της.χαχα" έλεγε σον εαυτό του. Λογικά και αντικειμενικά δεν υπήρχε κανένας λόγος να υποστηρίζει το κόλλημα του. Αλλά δεν τον ένοιαζε. πίστευε πως όταν ήταν να του περάσει θα του περνούσε.
Ξαφνικά χάθηκε. Τον έψαχναν όλοι, αλλά εκείνος άφαντος. Κάποια στιγμή άνοιξε το κινητό του και έστειλε ένα μήνυμα. "Είμαι καλά. Μετά τον έρωτα, ψάχνω τη γυναίκα της ζωής μου." είπε και εξαφανίστηκε πάλι. Γύρισε κάποια στιγμή στην Αθήνα, αλλά δεν ειδοποίησε κανένα. Πούλησε όλη την περιουσία του και έφυγε.
Ένα απόγευμα έκανε βόλτα στο λιμάνι, όπως πάντα, κάθησε στο γνωστό καφέ και αγνάντευε απέναντι, όπως πάντα. Το κουδούνισμα του τηλεφώνου τον ενόχλησε αλλά απάντησε. Κάποια στιγμή έπρεπε να ενημερώσει που ήταν. "Έλα μαλάκα. Καλά είμαι. Βρήκα τη γυναίκα της ζωής μου. Είχα έρθει στον Πόρο και κοιτούσα απέναντι....και τότε την είδα. Αυτή είναι η γυναίκα μου. Γι' αυτή θα μείνω εδώ και θα υπάρχω και θα γράφω, μόνο γι' αυτή. Και ποτέ δεν θα πληγώσουμε ο ένας τον άλλο. Γιατί απλά δεν μπορούμε."
[Αφιερωμένο στον Πόρο. Αν πάτε, όντως από το λιμάνι κοιτώντας το βουνό απέναντι, βλέπεις να σχηματίζεται μια γυναικεία μορφή, ξαπλωμένη. Μια ντόπια μας είπε πως είναι η "κοιμωμένη" του Χαλεπά. Δεν μου βγήκε όπως το ήθελα, αλλά υπάρχει η ευχή να βρούμε όλοι μας αυτό που ψάχνουμε, αν όχι στην πραγματική ζωή, στον πίνακα ή στον σχηματισμό κάποιου βουνού.]
14 σχόλια:
Καθένας μας θα βρει αυτό που ψάχνει ή αυτό που του αξίζει! Κι εσύ Ορέστη μου, θα βρεις σίγουρα κάτι παραπάνω από αυτό που ψάχνεις, γιατί σου αξίζουν πολύ περισσότερα απ'ότι νομίζεις!
Τώρα δεν ξέρω αν αυτό θα προκύψει έπειτα από κάποια ευχή, σε κάποιο ιδιαίτερο μέρος, ή κάποια στιγμή που δεν θα το έχεις καν στο μυαλό σου. Απλά να έχεις τα μάτια και το μυαλό σου ανοιχτά!
Υ.Γ. Αν ποτέ χαθώ, μη κάνετε τον κόπο να με ψάξετε! Αν θελήσω, θα σας βρω μόνος μου...
Και μια αφιέρωση που μου είχαν κάνει στο σχολείο... "Ξέχνα το χθες, πάει πέρασε! Ζήσε το σήμερα, θα φύγει και θα το χάσεις!..."
Όταν σπουδάζαμε, λέγαμε πως ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει, αλλά ευτυχισμένες στιγμές μόνο. Αξίζει άραγε να χαραμίζουμε τις στιγμές μας για κάτι που πέρασε;
Μη παίρνετε παράδειγμα από μένα που φτιάχνομαι όταν είμαι στον πάτο... :)
Fermat οδοστρωτήρας είσαι.
Με έλιωσες απλά.
Οπότε θα το αφήσω ασχολίαστο.
Σ' ευχαριστώ απλά και για όλα. (ξέρεις εσύ)
Όσο για το αν αξίζει να χαραμίζουμε τις στιγμές μας για κάτι που πέρασε....είμαι ο πλέον αναρμόδιος να απαντήσω.
Το "μην παίρνετε παράδειγμα από μένα που φτιάχνομαι όταν είμαι στον πάτο" θα μπορούσε κάλλιστα να είναι δική μου ατάκα.
Μέχρι και οι δικοί μου σήμερα στο μεσημεριανό με αποκάλεσαν μίζερο πλάσμα.
Χεχε.
Μίζερο πλάσμα?
τσ-τσ-τσ... όχι δα!
Εύθραυστη ίσως... :)
Πολύ ωραίο ΚΑΙ αυτό το κειμενάκι σου ορεστάκο! :)
Καλησπέρα και ΣΜΑΚ.
Μίζερο πλάσμα εσυ; χαχαχαχα!!!
Αν μου το έλεγε άλλος αυτό για σένα, σίγουρα θα τον περνούσα για τρελό!
Δεν ζήτησα το ευχαριστώ σου... Απλά ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο προσωπάκι σου ζήτησα, και να πιείς ένα σφινάκι (με κανονικό ποτό μέσα! χιχι) με την εξής πρόποση: "Άντε καρδιά μου κι άσπρο πάτο, καιρός να πάμε παρακάτω"...
Φιλάκια και... bounce λέμε!
Γλυκούλη πως με πιάνεις!!!!
Εύθραυστη όντως, αλλά όχι για πολύ.
Πήρα γερή κόλλα, θα κολλήσω τα κομμάτια και δεν κουνιούνται καθόλου.
Σ' άρεσε ε;
Είσαι πιστός γκρούπι τελικά.
Φιλάκια
Fermat αν δεν στο έχω πει, στο λέω τώρα.
Εμφανίζεις ένα συγγραφικό ταλέντο, που δεν το ήξερα, αλλά πολύ μ' αρέσει.
Χαμόγελο οκ, σφηνάκι σε λίγο.
Φιλάκια.
Το' χω το bounce, απλά βρήκα λίγο στο ταβάνι από την εκτίναξη.χεχε
Τελικά πράγματι κάτι έχεις εσύ... δεν πας καλά! Μάλλον από το χτύπημα στο κεφάλι θα είναι!
Συγγραφικό ταλέντο εγώ; Και σ'αρέσει κι όλας...
Πάντος μη φοβάσαι τίποτα! έχω βάλει ένα τραμπολίνο στον πάτο. Με το που φτάσεις εκεί, το bounce ξαναρχίζει... :)
Ε όταν τα λέω εγώ, δεν με ακούτε.
Δεν είμαι καλά.
Καλή φάση το τραμπολίνο.
Μάλλον γι' αυτό βρήκα ταβάνι.
Από την ώθηση.χεχε
Αφού είσαι ταλεντάκι ρε.
"Δεν είσαι καλά"???
???
?
??????
????
??
?????????
(σήματα μορς με ερωτηματικά...)
Καθιερώθηκε ο όρος bounce, βλέπω. ;)
Αυτός ο φερμάτ μας το έφτιαξε το βράδυ... ουφ...
Κάτσε ρε συ Ορέστη, δηλαδή τώρα αυτός μόνο με τη μορφή έμεινε ικανοποιημένος; Είναι φοβιστικό. Δεν είναι;
Γλυκούλη είμαι και δεν είμαι.
Μια πάνω, μια κάτω.
Ούτε μετοχή στο χρηματιστήριο.χεχε
Νεβερ το bounce έγινε ατάκα.
Όταν κάποιος απογοητεύεται πολύ από του ανθρώπους, είναι ανακουφιστικό να βρίσκει έστω μια μορφή που να τον ικανοποιεί.
Το φοβιστικό είναι να μείνει για πάντα εγκλωβισμένος σε αυτή τη μορφή και να παραιτηθεί από τη ζωή.
Εκεί υπάρχει πρόβλημα.
Όχι πως δεν υπάρχουν άτομα που το κάνουν.
Αλλά ναι είναι φοβιστικό.
Κι εγώ έτσι το εννοούσα το φοβιστικό. :)
(Υπάρχει αυτή η λέξη; :S)
Άρα συμφωνούμε.
Εδώ καθιερώσαμε το bounce στο φοβιστικό θα κολλήσουμε;
Δημοσίευση σχολίου