O Never πέθανε, o Never πάει

Σήμερα έχουμε τα εγκαίνια μιας καινούριας στήλης, της Blogoφονίες. Θα ανεβαίνει κάθε Τρίτη. Πως στο Highlander αλληλοσκοτώνονταν οι αθάνατοι; Ε εδώ θα γίνεται με μπλόγκερς. In the end, there can be only one. Σήμερα οι bloggers Orestis και Apsoy, θα ξεκάνουν τον μικρό ρουφιάνο, Neverlandean.

Ηταν ένα ζεστό βραδάκι του Ιουλίου. Κάθονταν στη βεράντα και έπιναν την μπυρίτσα τους. Μίλουσαν περί ανέμων και υδάτων, όμως η ίδια σκέψη γυρνούσε στο κεφάλι του. Κάποια στιγμή δεν άντεξε και τον ρώτησε, "Ρε συ Apsoy, να σου πω. Αυτόν τον Orestis τον συμπαθείς;" με ύφος απαθέστατο. Ο άλλος, που είχε τη μύγα τσίμπησε αμέσως, "Γιατί ρωτάς; Σου φαίνεται κάτι περίεργο;" αποκρίθηκε όλο αγωνία. "Μη μασάς ρε. Έτσι, απλή περίεργια ήταν. Εγώ πάντως τον συμπαθώ πολύ." είπε και ήπιε μια γουλιά από το ποτήρι του.

Φυσικά ο Apsoy δεν έχασε την ευκαιρία και το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Να βγούνε όλοι μαζί, να τον γνωρίσει ο Never και τέτοια. Πράγμα, που έγινε, εν γνώσει βέβαια του Never ότι στην πραγματικότητα έβγαιναν, για να τον συνηθίσει στη ζωή τους. Υπήρχε αίσθημα μεταξύ τους και αυτό δεν μπορούσε να το αρνηθεί. Πίστευε όμως, πως με την αγάπη όλα λύνονται και δεν ένιωσε να απειλείται.

Η παρουσία του Orestis στη ζωή τους ήταν καταλυτική. Δέσανε απίστευτα όλοι μαζί. Αλλά ο Never δεν είχε νιώσει καμία απειλή. Λίγο που είχανε συμπαθήσει ο ένας τον άλλο πολύ, λίγο που ήταν και γαμώ τα άτομα, αμφότεροι, δεν είχαν μείνει περιθώρια για ζήλιες και υστερίες. Κυριαρχούσε η αγάπη. Στο μυαλό του Never, γιατί στα μυαλά του Αpsoy και του Orestis κυριαρχούσε, το πως θα το δεχόταν ή το πως τον έβγαζαν από τη μέση, σε περίπτωση που δεν το δέχοταν. "Δεν μπορώ άλλο. Θα του το πω και όπως το πάρει." έλεγε ο Apsoy μέσα στο άγχος. "Ρε συ, χαλάρωσε λίγο. Πως θα του πεις να κάνουμε κάτι όλοι μαζί; Και μάλιστα σε μόνιμη βάση;" προσπαθούσε να κρατήσει ήρεμα τα πνεύματα ο Orestis. Το σχέδιο όμως μπήκε σε εφαρμογή.

"Δείπνο στο σπίτι; Γιατί δεν βγαίνουμε καλύτερα; Να κανόυμε και κανά κονέ στον Ορεστάκο;" ρώτησε ο Never. Δεν πρέπει να ήθελε και πολύ το έξω όμως, γιατί δεν πρόβαλε μεγάλη αντίσταση, στις πίεσεις του Apsoy να μείνουν μέσα και έτσι αρχισαν να μαγειρεύουν. Ήρθε και ο άλλος και άρχισε το παρτάκι. Το πρώτο μέρος ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Μέθυσαν τον καημένο τον Never. Ήρθε και αυτός στην τρελή χαρά και έλεγε "Τι ωραία που περνάμε όλοι μαζί. Πόσο χαίρομαι Orestis που κάνουμε παρέα." Ε, δεν ήθελαν και πολλοί οι άλλες οι λέρες να πάρουν θάρρος. Τον πήγαν στο δωμάτιο, τάχα για να ξαπλώσει. Ξάπλωσε, αλλά όχι μόνος του. Αδύνατο να περιγραφεί το όργιο που ακολούθησε. Και καλά ο ένας ήταν πιωμένος, οι άλλοι δύο; Κτήνη εντελώς.

Ήρθε το πρωί. Για πρωινό ο Never είχε νηφαλιότητα. Έντρομος συνειδητοποίησε τι είχε γίνει και φρίκαρε. Για την ακρίβεια, για μια φορά, ήθελε να το δοκιμάσουν, αλλά κατέληξε ότι έπρεπε να κρατήσει μια στάση του τύπου "Δεν έπρεπε να γίνει Orestis. Χίλια συγγνώμη.", γιατί καλά αυτός τον είχε τον Apsoy, ο άλλος ο καημένος τι θα έκανε; Πόσο άδικο είχε. Οι άλλοι, όχι μόνο δεν είχαν πρόβλημα, αλλά εν ολίγοις του πρότειναν, να δοκιμάσουν ένα προοδευτικό είδος σχέσης, που αντί για δύο, θα περιελάμβανε τρία άτομα.

"Τι; Δεν πάτε καλά. Apsoy θα σε παρακαλούσα να μην το αναφέρεις ξανά. Όσο για σένα Orestis καλύτερα να μην έχουμε πολλές επαφές από δω και πέρα." είπε κοφτά και σε έξαλλη κατάσταση ο Never. Είχε νιώσει την απειλή. Εντάξει να την βρουν μια φορά, αλλά σε μόνιμη βάση; Όχι, αυτό δεν μπορούσε να το δεχτεί. Δυστυχώς γι' αυτόν δηλαδή, γιατί έτσι έβαλε σε εφαρμογή το μέρος 2, του σχεδίου τους.

Τον πήραν με το καλό. Του είπαν πόσο δίκιο είχε και κάθησαν να πιουν ένα καφέ, για να τα βρουν. Ψάρωσε ο καημένος. Σε λίγη ώρα, τον πήρε ο ύπνος. "Καλά αυτά τα ηρεμιστικά κάνουν καλή δουλειά." είπε ο Orestis γελώντας. Τον πήραν, τον πήγαν στο δωμάτιο και τον ξάπλωσαν στο κρεβάτι. Του φόρεσαν και μια μαξιλαροθήκη στο κεφάλι, την έδεσαν χαλαρά με μια κορδέλα στο λαιμό, για να μην αφήσει σημάδι και τον άφησαν να κοιμηθεί. Για πάντα φυσικά.

Δεν τους έφτασε όμως αυτό. Πήραν τους κωδικούς από το μπλογκ του και αφού άφησαν υβριστικά και κακιασμένα σχόλια σε ολους τους φίλους bloggers του, πάτησαν το delete. Α, έκαναν και μια τελευταία ανάρτηση. Ότι φεύγει και καλά, προς αναζήτηση της Χώρας του Ποτέ, για να ξεπεράσει το χωρισμό του και να μην τον ψάξουν. Όταν είχε περάσει το απαιτούμενο χρονικό διάστημα, πήγαν στο δωμάτιο για να δουν, αν όντως κοιμήθηκε. Έβγαλαν την μαξιλαροθήκη και αφού βεβαιώθηκαν ότι δεν ανέπνεε, πέρασαν στο μέρος 3 του σχεδίου.

Έπρεπε να ξεφορτωθούν το πτώμα. "Ωραία. Και τώρα τι; Που τον πάμε; " ρώτησε ο Apsoy. "Την Χώρα του Ποτέ δεν ήθελε να βρει; Άρα, θα ταξιδέψει." απάντησε ο Orestis. Πήραν από ένα κουζινομάχαιρο και άρχισαν να τεμαχίζουν το πτώμα. Το έκοψαν σε αρκετά και μικρά κομμάτια, τα καθάρισαν από τα αίματα και άρχισαν να τα βάζουν σε κούτες. Έπειτα τα ετοίμασαν για αποστολή. Τα ταχυδρόμησαν σε διάφορα μέρη του κόσμου, αν και ήταν λίγο δύσκολο να βρουν τόσες διευθύνσεις. Το κεφάλι, για λόγους συναισθηματισμού ο Apsoy έπεμεινε να το στείλουν στο Παρίσι, του είχε υποσχεθεί να πάνε στην επέτειο τους. Ο Orestis πάλι φαντάστηκε απλά τη μούρη αυτού που θα λάμβανε την κούτα και θα την άνοιγε.

[Μικρέ ρουφιάνε καλά να πάθεις. Με αγάπη πάντα. Μην ανησυχείς. Θα σε αναστήσω και μπορείς να σκοτώσεις όποιον θέλεις. Ο γραφών εξαιρείται.]